Mijn buurjongen is een brave borst. Een jongen die eigenlijk alles goed doet. Beleefd en vriendelijk, zelden ondeugend. Maar laatst werd hij door de meester betrapt op het op de schouder stompen van een medeleerling - een notoire pestkop - die hem zat te etteren. Hij mocht meteen nablijven (zonder hoor en wederhoor) en de etter ging vrijuit. De jongen baalt en voelt zich niet gehoord en begrepen. Moraal van dit verhaal: hij die zelden iets fout doet wordt gestraft en degene die altijd de zaak verziekt kan dat gewoon blijven doen.
Zo gaat het ook met de brave huisvader die voor dochterlief bramen plukte binnen een natuurgebied en op de bon ging. Dat is gemakkelijk scoren voor de diender, die zijn quotum bonnen moet halen. Bovendien een stuk gemakkelijker dan het najagen van illegale motorcrossers, die echt schade veroorzaken aan de plantjes.
Handhavers moeten zich bewust zijn van het effect van hun optreden. Kunnen spelen met een situatie. Daaruit blijkt ook de ervaring van de diender. Daarop volgt de acceptatie van het gedrag van de handhaver. Ik pleit niet voor het wegkijken van de overtreding. Dat is laf en draagt bij aan normvervaging. Aanspreken op ‘fout’ gedrag ‘past’ de diender. De wijze waarop de aangesprokene reageert kan vervolgens van invloed zijn op het handhavingsgedrag: wie niet horen wil, moet betalen. Maar alsjeblieft: wees hard waar dat gepast is, coulant waar het kan. Bewaar ‘zero tolerance’ maar voor echte problemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten